Wsparcie dla dzieci w kryzysie
Smutek to emocja, której doświadcza czasem każdy z nas. Problem zaczyna się, wtedy kiedy staje się ona codziennością. Obecnie coraz więcej mówi się o dzieciach i młodzieży będących w kryzysie. Dla młodzieży, która przechodzi trudny proces dojrzewania, wsparcie ze strony dorosłych jest nieocenione.
Zauważone zmiany w zachowaniu dziecka powinny nas dorosłych zachęcać do większej uwagi na wypowiadane przez niego treści. Spróbujmy znaleźć przyczynę obserwowanej różnicy w zachowaniu. W sytuacji pojawienia się niepokoju o stan zdrowia dziecka należy każdorazowo udać się z nim na konsultacje do specjalisty z obszaru zdrowia psychicznego.
Pierwszymi sygnałami świadczącymi o kryzysie psychicznym naszego dziecka mogą być:
• zmiany w zachowaniu dziecka – czy to polegające na powolnym wycofywaniu się z różnych aktywności, czy przejawiające się w rozdrażnieniu i wchodzeniu w konflikty;
• zmiany w stopniach szkolnych – zarówno ich obniżenie, jak i znaczna poprawa, która jest połączona ze zmianą w zachowaniu;
• opuszczanie lekcji bez usprawiedliwienia przez dziecko, które nigdy wcześniej tego nie robiło;
• chodzenie w bluzkach z długimi rękawami w upały;
• nagły ubytek masy ciała;
• zgłaszanie skarg somatycznych, tj.: bólu brzucha, głowy, kołatania serca, problemów ze snem.
Na kryzys dziecka mogą wywołać różne czynniki, mające podłoże genetyczne, biologiczne, społeczne lub rodzinne. Uwarunkowania genetyczne wiążą się z występowaniem zaburzeń psychicznych w rodzinie lub zmianami w DNA, a biologiczne z wpływem działania organizmu na psychikę lub nadużyciem substancji psychoaktywnych. Jeżeli zauważymy zmiany w zachowaniu naszego dziecka, nie bagatelizujmy ich, zasięgnijmy opinii specjalistów, jednakowo psychologa czy psychiatry, szybkie rozpoznane problemu może skutecznie wyprowadzić nasze dziecko z kryzysu.
Na wsparcie dla dziecka będącego w kryzysie psychicznym duże znaczenie będą miały czynnikami związane:
• z rodziną – silne więzi rodzinne, zaangażowanie rodziców w życie dziecka, wsparcie ze strony rodziców i zaspakajanie potrzeb dziecka (emocjonalnych, poznawczych, społecznych), jasne zasady i oczekiwania rodziców wobec dziecka;
• ze szkołą – poczucie przynależności do społeczności szkolnej, pozytywny klimat szkoły i wsparcie ze strony nauczycieli, wspieranie przez kadrę pedagogiczną współpracy w grupie, docenianie wysiłków uczniów i ich osiągnięć;
• z rówieśnikami – przynależność do grupy rówieśniczej funkcjonującej zgodnie z normami społecznymi;
• z cechami indywidualnymi – wysoka inteligencja, zdolności adaptacyjne do różnych warunków środowiska, rozwinięte mechanizmy samokontroli, poczucie własnej wartości i wiara we własne możliwości, rozwinięte umiejętności społeczne.
Dlatego pamietajmy aby Rozmawiać z dzieckiem o emocjach, motywacji i zachowaniu. Zwracać uwagę na to, jak się czuje i jak zmienia się jego samopoczucie w zależności od okoliczności. Mówmy o tym, w jaki sposób może kontrolować swoje zachowanie. Niech nie boi się przyznać, kiedy czuje się źle. źle.
